Newton - Eureka 119,9 km (tot. 3337,2 km) en 318 hm (tot. 24204 hm)
Gisteravond en vannacht heeft het behoorlijk geregend, maar om 7 uur was het droog. Was ook een mooie tijd om te beginnen aan de volgende recht-toe recht-aan rit. Vandaag was het scenario; lange kaarsrechte wegen te beginnen met 60 kilometer oostwaarts, dan 30 kilometer zuidwaarts en daarna weer 30 kilometer oostwaarts. Er stond een stevige zuidenwind kracht 7, veel heftiger dan gisteren. Dat maakte dat ik soms scheef tegen de wind inhing met de fiets, maar de eerste 60 kilometer tot aan Cassoday nog wel behoorlijk snelheid kon maken. Een gemiddelde van 20 km p/u kon ik prima volhouden, maar dat werd daarna wel wat anders. Even voor Cassoday was ik een fietser tegengekomen, na elkaar een beetje bijgepraat te hebben over onze vervolgroute, wenste hij mij succes de komende kilometers. En dat had ik echt nodig, want daar had ik de wind vol tegen, het leek wel of deze met de minuut steviger werd. Er waren momenten dat ik nog nauwelijks vooruit kwam en slingerend over de weg ging, dit was 30 kilometer echt afzien. Het echte vlakke terrein veranderde deze rit ook geleidelijk aan in een wat glooiend terrein, wat het met die tegenwind ook niet makkelijker maakte. Maar verder veranderde er niet veel, eindeloze grasvelden en landbouwgrond zover ik kon zien. Uiteindelijk, na toch gewoon blijven doortrappen, kwam het punt dat ik linksaf naar Eureka mocht steeds dichterbij. En ik had gisteren op de weersvoorspellingen gezien dat begin van de middag de windrichting iets zou gaan draaien naar zuidwest, en dat klopte. De laatste 30 kilometer had ik schuin wind mee, wat een genot. Mooi asfalt, en snelheden richting de 30 km p/u, ging lekker. Totdat .... nog 15 kilometer te gaan ... pssssssttt ... lekke band!! Nee hè, niet weer. Sta je dan weer, op een vrij drukke weg, alle tassen weer van de fiets ... wiel eruit en de volgende nieuwe binnenband erom. Ik krijg er zo wel handigheid in, maar liever niet. En uiteindelijk, moe maar voldaan, Eureka gevonden en na een verfrissende douche en een heerlijke burger, lekker vroeg gaan slapen.

Eureka - Chanute 101,4 km (tot. 3438,6 km) en 309 hm (tot. 24513 hm)
Voordat de wekker af zou gaan was ik al wakker, waarschijnlijk omdat ik zin had om zo snel mogelijk weer uit Eureka te vertrekken. Ik had het gevonden, maar er is hier niets om te blijven. Alhoewel ... in ieder geval wel een hele vriendelijke man die mijn ontbijt heeft betaald. Een paar honderd meter bij het motel vandaan wilde ik toch maar even gaan ontbijten, het was pas 7 uur en eigenlijk moet ik dan nog niet aan eten denken. Maar het was wel even gezellig, kwam in gesprek met drie mannen. De eerste zei lachend dat hij mij gisteren had zien staan in de storm toen ik mijn lekke band aan het verwisselen was. Wel lachen en niet even stoppen hè, zei een ander. Hij moest zijn vrouw naar de dokter brengen, en toen kwam er een heel verhaal. En de tweede zei; Ooh, hier in Kansas zal je wel vaker een lekke band krijgen, de wegen zijn slecht en Kansas is failliet zei weer een ander. Ben je weer aan het mopperen kreeg hij terug. En zo ging het nog even door, fantastisch! Toen ik wilde betalen zei de derde man dat ik te gast was in Eureka, en gasten hoeven niet te betalen. Eenmaal onderweg mocht ik de eerste 30 kilometer in een bijna rechte lijn naar Toronto, en gelukkig was er niet zoveel wind als gisteren. Een matige zuidenwind wat het in de loop van de dag ook wel lekker maakte, want de temperaturen liepen op naar de 30°C. Buiten de temperatuur kan Kansas mij tot nu toe nog steeds niet bekoren, lange rechte wegen en veel van hetzelfde. Maar nu ik er bijna uit ben veranderd daar wel iets in, niet veel, maar toch. Na Toronto fietste ik langs het Cross Timbers State Park, een redelijk groot bos- en recreatiegebied. Ook een gedeelte waar de weg wat afwisselender werd, minder lange rechte stukken, wat meer glooiend en steeds meer bomen. Maar daar was het ook even schrikken, uit het niets kwamen er drie honden achter mij aan. En niet de meest vriendelijke exemplaren, ik kreeg niet het idee dat ze om een koekje kwamen vragen. Met de tanden bloot naderden ze mij op een paar meter, maar nadat ik mijn net gevulde bidon met Gatorade op hen had leeg gespoten en met behulp van een net achterop komende toeterende auto staakten de honden hun ietwat onvriendelijke actie. En zo kon ik gelukkig nog gezond en wel doorfietsen richting Benedict, een 96 inwoners tellend dorp. Ik kwam per toeval met één van de inwoners in gesprek toen ik even een kleine pauze aan het nemen was. De man kwam aanrijden in een kleine oude gele schoolbus, en vroeg of ik op hem stond te wachten. Hij stelde zich voor als pastor Joe en hij begon direct een heel verhaal. Ik heb begrepen dat hij 75 jaar was en dat de CIA hem 50 jaar geleden voor dood heeft achtergelaten, want hij wist teveel. Verder ben ik niet gekomen, want het gebrek aan tanden en een behoorlijk accent bemoeilijkte dat wat. Ik heb zo'n gevoel dat de zeer vriendelijke Joe de titel "pastor" zichzelf heeft gegeven. Nadat hij een foto van mij had genomen, mijn voornaam en leeftijd in zijn jaren '90 telefoon had gezet voor zijn bestand, hebben we afscheid genomen. Maar niet voordat hij mij nog 2 visitekaartjes gaf en vroeg of ik hem een kaart vanuit Nederland wilde sturen. Natuurlijk ga ik dat doen pastor Joe. Het was nu nog 25 kilometer naar Chanute, maar na de ontmoeting met Joe ging dat heel gemakkelijk, zelfs de kaarsrechte weg en de hitte waren geen probleem.