Parkhill - Clinton 73,6 km (tot. 5136,5 km) en 314 hm (tot. 35331 hm)
Het zou weer een rustige dag worden, recht toe recht aan wegen en voornamelijk wind in de rug. Ben daarom niet al te vroeg opgestapt, en na wat boodschappen gehaald te hebben onderweg gegaan. Net buiten Parkhill ligt een groot vakantiepark met een groot meer waar ik een klein stukje langs gefietst heb, maar daarna was het één en al landbouwgrond. Eén lange rechte oneindige weg via Dashwood richting Zurich en verder ... en het rare was ... het ging niet vervelen. Maar daarna werd de weg wat glooiend, moest zelfs een aantal keer terugschakelen naar de laagste versnelling. Deze weg bracht mij naar Bayfield, een klein toeristisch dorpje, grote haven met een aantal mooie bootjes, en schitterende huizen welke uitkijken op Lake Huron. Een meer dat een grotere oppervlakte heeft dan heel Nederland. En hier hield mijn Underground Railroad trail op, vanaf dit punt maak ik mijn eigen route, zonder nog precies te weten hoe die gaat lopen. Dat ga ik de komende dagen uitzoeken met behulp en de informatie van de neven en nichten. Maar daarvoor moest ik eerst de volgende 20 kilometer lange rechte weg naar Clinton fietsen. En daar begon het bezoek aan mijn "Canadese" familie, welke ik voor het eerst ging ontmoeten.

Bij de familie in Clinton en Palmerston.
Uiteindelijk ben ik 9 dagen bij mijn familie gebleven, waar ik hartelijk ben ontvangen, die zeer gastvrij waren, welke van alles hadden gepland en geregeld, waar het heel gezellig was en waar ik lekker heb kunnen uitrusten. Het was 'spannend' om ze ontmoeten en best wel lastig om weer afscheid te nemen. Ik wil mijn "Canadese" familie dan ook ontzettend bedanken en zeggen dat ik blij ben dat ik jullie heb ontmoet en bij jullie heb mogen verblijven. Tante Janny, Mary, John en Joan, Bernice en Felix, Anton en Rhea, Trudy en Mark en kinderen nogmaals dank!!

Toen ik zaterdag bij Trudy aankwam zat ik een paar uur later al op een surprise etentje voor haar 50ste verjaardag met haar vrienden. Onverwacht, maar heel gezellig. En op zondag werd haar verjaardag met de familie gevierd bij Bernice in Palmerston, wat een uur rijden is. Daar heb ik mijn bijna 89-jarige tante ontmoet en mijn nichten en neven en hun partners en kinderen. Ik vond het zeer speciaal om mijn tante te ontmoeten, en het was duidelijk te zien dat zij mijn tante is. Maar daar zijn er ook plannen gemaakt om mij zoveel mogelijk te laten zien. Het is teveel om alles te benoemen wat we/ik heb gedaan, maar op maandag gezellig bij mijn tante geweest en foto's van vroeger uit Nederland bekeken, was mooi! Nadat ik afscheid had genomen van Trudy, Mark, Liam, Miles en Brent ben ik dinsdag de 18 kilometer naar Blyth gefietst, nog even langs mijn tante en van daaruit heeft Mary mij met de auto naar Bernice in Palmerston gebracht. Woensdagochtend naar John in Kitchener gebracht om van daaruit samen naar Toronto te rijden voor een baseball wedstrijd van de Toronto Blue Jays tegen de Tampa Bay Ray, wat trouwens een hele leuke ervaring was om mee te maken en "we" hebben gewonnen. Maar eerst zijn we naar de Hockey Hall of Fame geweest, voor mij een onbekende sport, maar ik kon daar goed zien hoe groot de sport hier is. Daarna is Anton ook gekomen en zijn we met z'n drieën de CN Tower in geweest, de hoogste toren in Toronto met een schitterend uitzicht over de stad. Donderdag heeft John mij onder andere meegenomen naar de St. Jacobs Market, waar veel Mennonites komen. In deze omgeving zijn er veel Mennonites welke geen gebruik maken van de moderne technologie, en bijvoorbeeld nog met paard en wagen rijden. Ik vond dat heel interessant om te zien, voor mij bijna niet voor te stellen dat dit in de 'moderne' wereld nog bestaat. Vrijdag had ik een rustige dag, iedereen deed zijn ding en ik was grotendeels alleen. Met de auto nog wat van de omgeving bekeken en verder lekker rustig aangedaan. Zaterdag ben ik afgezet in Stratford, een klein leuk plaatsje waar ik een aantal uur heb rondgewandeld, totdat het behoorlijk begon te regenen. Maar precies op tijd weer opgepikt om weer terug te gaan naar Palmerston. Mijn planning was om vrijdag weer op de fiets te stappen, maar door deze voorspelling heb ik dat wat uitgesteld. En in de avond ging het nog verder los met een stevige wind en hevig onweer en regen. Zondag was er een samenzijn vanuit de kerk bij Bernice en Felix met ongeveer 50 mensen. Iedereen neemt wat te eten mee, en dan gezamenlijk heerlijk lunchen. Het is wel iets meer dan dat, maar voor mij een nieuwe ervaring, en het was heel gezellig. En als afsluiter van de middag een frisse duik in het zwembad. En in de avond mijn spullen weer ingepakt om na 9 dagen weer verder te gaan met mijn fietsreis. Het waren 9 mooie en onvergetelijke dagen!!

Palmerston - Guelph 90,4 km (tot. 5226,9 km) en 480 hm (tot. 35811 hm)
Na mijn laatste ontbijt bij Bernice, Felix sr., Felix jr en Lucas was het lastig afscheid nemen. Maar het was goed om weer te gaan, want ik begon mij zo thuis te voelen dat ik bijna het idee kreeg dat ik onderuitgezakt mijn benen wel op tafel kon leggen. Rond 9 uur dan toch opgestapt, en de eerste kilometers waren weer even wennen aan het fietsen met bepakking. Maar het zonnetje scheen lekker en een lichte wind in de rug maakte het zeer aangenaam. Het begin was weer op lange rechte wegen, licht glooiend, maar op de tussenwegen niet heel veel verkeer. Mijn bedoeling was om via Canestogo Lake te fietsen, maar ergens heb ik een afslag gemist en kwam daardoor iets eerder op highway 86 dan gepland. En daar moest ik wel op de onverharde "shoulders" fietsen, ondanks dat het niet heel prettig fietste, was het wel veiliger met het vele verkeer. Maar deze weg bracht mij wel naar Wallenstein, waar ik bij een door Mennonites gerunde winkel wat te drinken heb gekocht. Ik heb daar ook een tijdje met één van de dames achter de toonbank staan praten, zij was zeer geïnteresseerd in mijn fietstocht. En daarna kwam ik ook op de door mij vooraf gemaakte route. Maar ik heb daar maar tot Elmira gebruik van gemaakt, want ik had zondag van iemand gehoord dat ik vandaar op de Kissing Bridge Trail (een oude spoorlijn) naar Guelph kon fietsen. Voordat ik ben gaan lunchen wilde ik eerst het begin van de trail zoeken, daar kwam ik twee fietsters tegen waar ik ook weer even mee heb staan praten. Even later kwam ik dezelfde dames tegen in de lunchroom, en toen ik wilde afrekenen bleken zij dat al gedaan te hebben voor mij. Prachtig! De Trail bleek een onverhard pad te zijn, prima te fietsen, maar volgens mij niet heel veel gebruikt. Op een gegeven moment stond ik ineens voor een hek, de brug over de rivier bleek er al enige tijd niet meer te zijn. Dus weer een stuk terug gefietst en aan de andere kant van de rivier via een steile trap weer verder op de trail. En na zo'n 25 kilometer kwam ik in Guelph, een niet al te groot stadje waar de University of Guelph een prominente rol heeft. Het was heerlijk om weer op de fiets te zitten en ik heb weer genoten van de omgeving. De rustpauze bij de familie heeft een positieve uitwerking gehad!