Vernonia - Astoria 98,5 km (tot. 176,6 km) en 1198 hm (tot. 1953 hm)
Wat zal ik eens van vandaag zeggen ..... nou, als je ooit op het idee komt om ook dezelfde trip te gaan maken ...... neem dan NIET deze route!! Het begon lekker vanochtend, ondanks dat het maar 1°C was en nog wat mistig. Ik heb maar wat extra kleding aangedaan en met goede moed rond 8.15 uur vertrokken. Was mooi op tijd, ondanks de slechte nachtrust van de afgelopen nachten, de jetlag is nog niet over, maar na vandaag geen probleem meer denk ik.

Zoals gezegd, de eerste kilometers gingen goed, hier en daar wat klimmen, maar prima te doen. Al vrij snel ging ik het bos in, onverharde paden en niemand meer te zien. Afgelopen winter is het hier heftig geweest hoorde ik later van iemand, dat was ook goed te zien aan de omgevallen bomen en de beschadigde paden. Toen kwam ik op het punt dat omkeren geen optie meer was, ondanks dat sommige paden waren afgesloten .... maar natuurlijk niet voor mij. Mijn navigatie zei dat ik door moest, had ook weinig keus, want alternatieve paden waren er niet. Dat ging eerst nog wel goed, moest een paar keer afstappen omdat het wat te steil was, maar oké, kwam wel weer boven elke keer. Echter toen bracht mijn navigatie mij op een pad (ik heb de route zelf samengesteld a.h.v. een Amerikaanse routeplanner), wat al jaaaaren geen pad meer was. En ook hier gold ook, geen alternatief voor handen, en het zou wel meevallen, toch!?! Nou het viel niet mee, k-i-l-o-m-e-t-e-r-s heb ik door ondoordringbare stukken bos mijn fiets er doorheen getrokken, geduwd en gesleept. Diverse keren moest ik al mijn tassen eraf halen, over bomen en takken tillen, daarna m'n fiets dezelfde route, en weer verder. Er leek geen einde aan te komen, moest ik nu toch m'n tentje gaan gebruiken, midden in de bush? Zag dat toch niet echt zitten, en trouwens, Astoria was m'n doel voor vandaag en niet de middle of nowhere. En uiteindelijk kwam ik er toch uit, niet dat toen op mooie geplaveide paden kwam, zelfs verre van dat. Door de eerder genoemde heftige winter, zijn een groot deel van de beschadigde paden voorzien van een nieuwe laag met kleine steentjes. Maar het werd wel steeds beter, nog wat pittige klimmetjes en dan opeens .... een kudde deers vlak voor m'n fiets. Ze schrokken zich rot, welke gek komt hier nou op z'n fiets moeten ze gedacht hebben .... en weg waren ze. En even later nog een keer, schitterend om te zien. En een aantal kilometer later .... kwam ik een man op een shovel tegen, hij stopte en vroeg of ik verdwaald was, nee .... natuurlijk niet zei ik .... m'n gps heeft mij hier gebracht. Deze man was eerste persoon die ik in 6 uur heb gezien. Hij vertelde mij ook van de winterschade, en hij was bezig om de paden weer bomenvrij te krijgen. Heb maar niet gezegd dat hij mijn route is vergeten!! En toen gebeurde het echt ..... na 80 kilometer kwam ik weer op asfalt, de laatste 10 kilometer tot aan Astoria. Of ik er toen nog van heb kunnen genieten? gemengde gevoelens .... na zo'n rit wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk onder de douche en wat eten en drinken. Want een eettentje was ik vandaag niet tegengekomen en m'n drinken was op (tijdens de survival tocht ben ik een 1,5 liter fles water verloren). In Astoria een prima kamer geboekt bij Columbia Inn, direct gaan douchen en daarna een heerlijke dubbele quarterpounder bij de McDonald's gehaald, wat kan dat dan lekker zijn. Wat zal ik eens van vandaag zeggen ..... ik ga slapen!!!