Mitchell - John Day 111,2 km (tot. 1049,4 km) en 764 hm (tot. 8407 hm)
YES .. YES .. YES .. een paar spetters, maar verder een mooie dag met af en toe een zonnetje, ik heb genoten!! En niet alleen van het weer, het was een hele mooie rit vandaag en ben de 1000 kilometer gepasseerd. Ben even na 8 uur opgestapt, ontbijtje meegenomen en de hele dag highway 26 gevolgd. Met uitgeruste benen kon ik gelijk aan een beklimming beginnen, de eerste 2 kilometer was niet direct heel steil, dus kon ik nog een beetje in de rondte kijken. Maar de 8 kilometer daarna was het verstand op nul en blik op oneindig en doortrappen naar Keyes Creek Summit op 1320 meter hoogte. En toen begon het èchte genieten, de afdaling slingerde langs snelstromende beekjes, welke door het vele smeltwater op veel plekken hun eigen weg zochten. En het bracht mij ook door een schitterende kilometers lange kloof. Daar was het constant omhoog kijken en benieuwd zijn wat er er na de volgende bocht zou komen. En toen stond ik opeens te kijken naar een weids uitzicht, groene weidevelden met aan beide zijdes heuvels met daarachter besneeuwde bergtoppen. De bebossing hield hier ook op, er was nu ruimte voor de duizenden koeien op de tientallen ranches die ik gezien heb. Na zo'n 60 kilometer kwam ik in Dayville, een dorp met een café, een kruidenier en een kerk, waar ik kosteloos zou mogen slapen. Dat werd mij verteld toen ik in het café een lekkere wrap met erwtensoep zat te eten, en ook kon ik mijn kleding gratis wassen als ik dat wilde. Had wel een leuke ervaring geweest, maar het was nog iets te vroeg om te stoppen. Na Dayville liep de weg weer wat omhoog, doordat ik het grootste gedeelte een lekker rugwindje had, ging dat redelijk makkelijk. Op de hele weg ben ik tientallen keren gestopt om eens rustig om mij heen te kijken en foto's te nemen. Maar ook drie keer hard doorgefietst omdat er honden achter mij aankwamen, en niet de kleinste. Binnenkort toch maar op zoek naar iets om ze van mij af te houden. En deze mooie rit bracht mij langs Mt. Vernon en eindigde in John Day, een plaatsje met ongeveer 1600 inwoners en ik denk wel 20 restaurants. Na een verfrissende douche nog even rondgelopen, de zon scheen nog heerlijk en daarna gaan eten. Het is een pasta geworden om wat extra energie binnen te krijgen voor de zware dag van morgen.

John Day - Baker City 130,7 km (tot. 1180,1 km) en 1418 hm (tot. 9825 hm)
Toen ik vanochtend om half 8 op de fiets stapte was de wereld wit en het was net boven het vriespunt. Ontbijtje voor onderweg gehaald en op weg naar Prairie City, waar ik na 22 kilometer aan de eerste klim van vandaag zou beginnen. Daar eerst maar een koffie genomen om een beetje op te warmen. Vanaf daar gingen de groene weides geleidelijk aan over in dennenbossen. Na de koffie deed de zon zijn best om door te breken, maar dat ging zeer moeizaam. De klim naar de Dixie Pass van 1600 meter hoog ging in het begin lekker, sommige stukken behoorlijk steil, maar goed te doen. Halverwege de beklimming had de zon het echt verloren en begon het licht te sneeuwen, en vlak voor de top ging dat over in een pittige hagelbui. De afdaling was weer fantastisch, een slingerende weg door de bossen met soms mooie vergezichten, en het werd weer droog. Onderaan de afdaling in Austin Junction een vroege lunch genomen, omdat er tot aan Baker City geen enkele eetgelegenheid meer zou zijn. Zit ik daar te eten, gaat de zon volop schijnen, en bleef dat tot halverwege de tweede beklimming doen. Het klimmen ging redelijk makkelijk, cadans zoeken en met enkele foto-stops gestaag naar boven, maar op een gegeven moment zag ik de bui letterlijk al weer aankomen. Terwijl de zon nog scheen begon het weer licht te sneeuwen en jawel hoor ..... vlak voor de top van de Tipton Pass van 1570 meter hoog kreeg ik weer een lekkere hagelbui over mij heen. Maar die afdaling .... het werd vrij snel al weer droog, dus ook het wegdek, en de snelheid ging naar de 60 km. p/u, koud maar heerlijk! En na een aantal redelijk vlakke kilometers begon de derde klim, naar de Sumpter Pass van 1560 meter hoog. Zal kort zijn ..... hetzelfde scenario als de twee voorgaande beklimmingen, heel even zon, sneeuw en daarna hagel. Vanaf de top was het nog 45 kilometer geleidelijk aan afdalen naar Baker City. De bebossing ging weer over in uitgestrekte weides waar duizenden koeien bezit van hadden genomen, zoals het landschap waar ik vanochtend uit vertrokken was. De laatste 10 kilometer, een lange rechte weg kreeg ik nog een toetje ......hagel!! Maar wat maakte het uit ..... ik had mijn eindbestemming voor vandaag bijna bereikt .... had een pittige, maar hele mooie lange rit gehad .... en morgen heb ik een dag rust ingepland. Een warme douche, een goede maaltijd en ik voel me bijna weer 100%.