Wisdom - Dillon 107,8 km (tot. 2171,4 km) en 746 hm (tot. 17689 hm)
Het was een witte wereld toen ik vanochtend opstond, en het sneeuwde nog steeds een beetje. Later hoorde ik dat het in Wisdom, dat op ongeveer 1850 meter hoogte ligt, nog tot in juni kan sneeuwen. Ik heb even afgewacht tot het misschien zou stoppen met sneeuwen, wat vrij snel het geval was. Regenkleding weer ingepakt en op de fiets gestapt, nog even wat drinken kopen voor onderweg en ik was klaar om te gaan. En wat denk je ... regenkleding kon ik weer uitpakken, grote witte vlokken maakte het nog witter dan het al was. En de temperatuur lag ook nog onder het vriespunt, dus dat was een frisse start van de dag. Maar ik had mij goed voorbereid vanochtend, ski-sokken tot de knieën, fietsbroek, lange ski-onderbroek, lange fietsbroek en daar kwamen nu een regenbroek en schoenbeschermers bij. Daarnaast ook vier lagen bovenkleding, mij kon niets meer gebeuren. De plaatselijke sneeuwschuiver was ook onderweg, maar of dat veel heeft geholpen vraag ik mij af. De eerste 30 kilometer was een rechte glooiende weg naar Jackson, en zover ik kon zien was het wit. Doordat het nog onder het vriespunt was kwam er een dikke ijslaag op de derailleur van mijn fiets, waardoor ik niet meer alle versnellingen kon gebruiken. Het weghalen had geen zin, want even later weer hetzelfde probleem. Dan maar wat minder hard en meer genieten van de omgeving, want het zag er schitterend uit. In Jackson aangekomen kreeg ik weer te horen "you are the first", doelend op de jaarlijks vele coast-to-coast fietsers die daar langskomen. Was weer een leuke ontmoeting met verhalen over mijn voorgangers de afgelopen jaren. En gelijk ook maar een heerlijk uitgebreid verlaat ontbijt genomen, grote mok koffie erbij, helemaal lekker. Even goed bijtanken, want er stonden nog twee beklimmingen op het programma, en de eerste gelijk na de maaltijd. Toen ik weer op mijn fiets stapte liet de zon zich zo af en toe zien, de temperatuur kwam daardoor ook boven het vriespunt, dus een win-win situatie. En daardoor deed mijn derailleur ook weer gewoon zijn werk, en dat maakte het klimmen toch wat makkelijker. Het bleef wel koud, en hoe dichter ik bij de top van de 2260 meter hoge Big Hole Pass kwam, stak er ook nog koude gure wind de kop op. Doordat de weg wat slingerend liep, had ik deze ook geregeld in de rug, en dat is met klimmen toch iets aangenamer kan ik je zeggen. Ondanks dat het op sommige stukken redelijk steil omhoog ging, bleef ik maar om mij heen kijken, het was een schitterend gezicht die witte velden met daarachter die witte bergen. En doordat de zon steeds meer doorkwam zag het er ook steeds weer anders uit. In de bergen zag ik grote grauwe sneeuwbuien hangen, maar die heb ik gelukkig niet meer over mij heen gekregen. De afdaling met snelheden tot 75 kilometer per uur, wat lekker, bracht mij in een weer heel ander gebied. Er lag wel sneeuw, maar niet in verhouding met wat er aan de andere kant van de berg lag. De groene weides waren te zien, waar ik wel duizenden koeien heb zien rondlopen. Ik kreeg weer dat Wilde Westen beeld, cowboys op hun paarden de koeien bijeen drijven, de huifkarren over de prairies en zo. En met dat idee fietste ik richting de tweede beklimming, waar even daarvoor een afslag ligt naar Bannack, het eerste bewoonde plaatsje in Montana. Dat wordt nu een ghost-town genoemd, waar in historische gebouwen wordt verteld over geschiedenis van deze omgeving. Had er graag even naar toe gegaan, maar gezien de extra afstand, de tijd en nog een beklimming, heb ik er toch van afgezien. Ik zou alles graag willen zien, maar dan heb ik wel iets meer dan honderd dagen nodig. Na de tweede beklimming, welke achteraf best mee viel, kwam ik steeds meer in de bewoonde wereld. Wat meer woningen dichter aan de weg en het werd ook wat drukker met het verkeer. En zo fietste ik Dillon binnen, een redelijk grote stad, zeker in vergelijking met voorgaande plaatsen waar ik heb verbleven. Weer iets meer dan honderd kilometer, dus het is mooi voor vandaag!

Dillon - Ennis 114,9 km (tot. 2286,3 km) en 765 hm (tot. 18454 hm)
Vanochtend kon ik mij weer goed inpakken, net boven het vriespunt, beetje bewolkt en nog een mager zonnetje. Toch maar geprobeerd om eerst wat te eten voor vertrek, want de eerstvolgende mogelijkheid zou pas na 40 kilometer in Twin Bridges zijn. De weg daar naartoe komt zeker niet in mijn top-100 van de mooiste wegen op mijn reis. Een lange rechte glooiende weg met een enkel fotomoment, gewoon saai. In Twin Bridges heb ik een uitgebreid ontbijt genomen met pancakes, gebakken ei sunny sight up, braadworst en spek, de belangrijke ingrediënten welke een lange afstand fietser nodig heeft, of waar ik gewoon trek in had. Met een goed gevulde maag weer verder, en gelukkig werd het ook wat interessanter. Ranches met een ontelbaar aantal koeien, grote groene vlaktes en in de verte de bergen met besneeuwde toppen. Alleen de temperatuur werd niet interessanter, het bleef koud met een gure tegenwind, maar wel in de zon. Dat bracht mij via een licht omhoog gaande weg in Sheridan, een leuk klein plaatsje in Western stijl, en naar Alder, een nog kleiner plaatsje, waar ik doorheen was voordat ik er erg in had. Het klimmen ging nu beginnen naar Nevada City en een aantal kilometer verder Virginia City. Twee authentieke plaatsjes waar in de 19e eeuw de goudzoekers hun geluk probeerden te vinden. Het toerisme heeft zijn weg daar ook wel gevonden, maar wel in de originele pandjes. Daarna mocht ik echt aan de bak, het werd steiler en hoe hoger ik kwam werd de wind ijzig koud. Ik kwam ook weer boven de sneeuwgrens, wat het ook wel weer mooier maakte. Een aantal bochten voor de top op 2100 meter hoogte, moest er nog een jas bij en mijn buff tot over mijn neus, ter bescherming tegen die snijdende koude wind. Maar eenmaal op die top ..... wauw ..... wat een schitterend uitzicht in het dal met daarachter hoge wit besneeuwde bergen. En de enkele momenten dat de zon erop scheen was het echt zo'n mooi gezicht. Tijdens de afdaling kreeg ik zicht op een grasland met dun laagje sneeuw en een aantal gebouwen met witte daken. In combinatie met die ijzige kou, leek het wel of ik een poolgebied in fietste. De laatste paar kilometers naar Ennis waren vlak en bracht mij naar mijn slaapplaats voor vannacht. Een lekkere warme douche, mijn gezicht met after-sun ingesmeerd, een lekkere pasta en als nagerecht een Huckleberry cake, en ik was weer het mannetje. De combinatie van kou, ijzige wind en zo af en toe de zon heeft ervoor gezorgd dat ik met een rood hoofd in de rondte loop, wat aanvoelt of ik verbrand ben. Maar hoe dan ook .... het begin van de route was saai, toch kan ik weer een mooie koude ervaring bijschrijven!