Rustdag in West Yellowstone.
Laatste dag in West Yellowstone! Wekker op 8 uur, ontbijtje genomen en daarna even naar de kapper geweest. Ze heeft haar best gedaan laat ik maar zeggen, gelukkig groeit het snel. Mijn fiets kon ik vanochtend ook weer ophalen, en hij rijdt weer als een zonnetje met de nieuwe ketting en nieuwe tandwielen achter. Mijn fietskleding weer aan, eten en drinken mee, bearspray binnen handbereik en ik kon het Yellowstone National Park in. De temperatuur begon vrij snel op te lopen toen de zon helemaal doorkwam. Mijn windjack kon ik daarom ook al vrij snel uittrekken. Wat was het lekker, voor de tweede keer deze reis kon ik in mijn fietsshirt met korte mouwen rijden. Gisteren nog een koude wind en lage temperaturen en vandaag liep de temperatuur op naar ongeveer 18°C, het lijkt Nederland wel. Na een paar kilometer in het Park kwam ik de eerste bizons al tegen. In je auto kan je rustig blijven zitten en wachten tot ze aan de kant gaan. Maar op de fiets wordt het iets anders, je moet gebruik maken van de auto's. Bij de eerste ontmoeting liepen er twee aan de andere kant van de weg, en daarom kon ik rustig doorfietsen naast een auto. Maar bij de tweede ontmoeting wist één bizon niet welke kant hij op wilde gaan, hij bleef maar heen en weer lopen. Daarom bleven alle auto's stilstaan, en kon ik mij steeds verschansen achter een auto. Uiteindelijk nam hij een beslissing en kon ik weer verder fietsen, lekker ontspannen, nergens naar toe, en genieten van de omgeving en van de zon. Het was trouwens wel even wennen om zonder bagage te fietsen, zo licht en gemakkelijk. Vanuit West Yellowstone is het zo'n 50 kilometer om bij de eerste geysers te komen, en dan ook nog terug, dat vond ik voor vandaag net even te veel. Ik ben daarom enkele keren een afgesloten weg ingereden, maar moest even zoveel keer weer retour. Dikke ijslagen blokkeerde de weg, ik zou er langs kunnen, maar wat er verder op m'n pad zou komen heb ik maar niet uitgezocht. Alles bij elkaar toch weer ruim 60 kilometer gefietst en ook nu weer genoten van het Yellowstone Park. Het zou zonde zijn om binnen te blijven zitten en daarom ben ik wat gaan rondlopen, en weer een burger gegeten natuurlijk. Ik moet eerlijk zeggen dat West Yellowstone op zich geen plek is waar ik mijn vakantie zou willen doorbrengen. Het is één en al hotel, restaurant, souvenirwinkel en Chinezen. Omdat het seizoen nog niet is begonnen, zijn er nog veel zaken dicht en is het nu nog heel rustig, wat ik wel lekker vind. Maar het Yellowstone National Park daarentegen is schitterend, wat een prachtige natuur en wat een mooie beesten. Hoe mooi het ook is, ik ben toch blij dat ik morgen mijn tocht weer kan vervolgen.

West Yellowstone - Cody 83,7 km (tot. 2372,8 km) en 208 hm (tot. 18751 hm) vanaf East Entrance.
Vandaag gelukkig weer verder, maar wel het eerste gedeelte met de auto. Om half tien werd ik opgehaald en kon ik 130 kilometer lekker om mij heen kijken en nog eens genieten van het mooie landschap. Vanochtend is de weg naar de East Entrance weer opengesteld voor verkeer. De weg was vrij van sneeuw, maar er lagen op sommige plaatsen wel twee meter hoge sneeuwwanden. Bij het ingaan van het park werd gelijk verteld dat een gedeelte van deze weg in de middag tussen 1 en 6 uur waarschijnlijk weer dicht zou gaan in verband met de smeltende sneeuw en daardoor kans op lawines waren. Want dat had ik nog niet verteld, de zon stond aan een strakblauwe hemel en de temperaturen liepen in de loop van de dag op naar ongeveer 20°C. Het was een prachtige weg om te rijden, zeker langs het nog dichtgevroren Yellowstone Lake, maar ik ben blij dat ik mij heb laten wegbrengen. Door de sneeuwwanden bleef er niet veel ruimte over om te fietsen, de "shoulders" waren bedekt en er reed vrij veel verkeer. En ook omdat er veel beklimmingen waren zou dat het er voor mij niet veiliger op maken. De hele rit tot aan de andere kant van het park heeft ruim twee uur geduurd, en had mij naar de Sylvan Pass op 2100 meter hoogte gebracht. Dat was voor mij wel lekker, want de weg naar Cody was nu voornamelijk naar beneden. Eerst de tassen weer op de fiets en ..... de korte broek aan, wat heb ik op dat moment gewacht zeg. Heerlijk om die melkflessen weer wat zonlicht te laten zien. De eerste kilometers was het wel weer even wennen om met een vol bepakte fiets te rijden, maar naar beneden went dat vrij snel. En ik kwam ook gelijk weer in een totaal ander landschap, aan de andere kant van de berg volop sneeuw en aan deze kant vrijwel niets te zien dan enkel wat op de toppen van de bergen. Ik daalde af door een vrij brede kloof, langs een snelstromende rivier en rotsen met van dat rood-bruin gesteente, met hier en daar wat bomen en struiken. Weer anders, weer mooi. Dat was zo'n weg waar ik elke 50 meter wel wilde stoppen om een foto te maken. Na ongeveer 40 kilometer reed ik de kloof uit en kwam in een vrij vlak gedeelte en helemaal open, en fietste ik door Wapiti. Dat is een dorp met 115 inwoners, maar na zo'n 10 kilometer fietste ik het dorp pas weer uit. Omdat het zo open was, had de wind ook vrij spel, en ik had hem tegen mij. Maar omdat ik gewoon bleef doortrappen en mijn weg vervolgen kwam ik bij het Buffalo Bill Reservoir, een heel groot meer waar ook volop gevist werd. En even verder kwam ik bij de Buffalo Bill Dam, waar ik door een tunnel zou moeten fietsen. Ik had even bij de dam staan kijken en wilde net richting de tunnel gaan, moest er toch doorheen, welke keuze had ik. Maar toen kwam er een zeer vriendelijke man van het visitors-centre in zo'n golfkarretje aanrijden, geen idee hoe hij mij heeft kunnen zien, en vroeg of ik hier bekend was. Hij vertelde dat het te gevaarlijk was om door de ruim 1 kilometer lange tunnel te fietsen, was slecht verlicht en geen extra ruimte voor fietsers. Ik mocht de oude route wel gebruiken en moest hem maar volgen. We kwamen bij een afgesloten hek welke hij voor mij openmaakte en zei dat deze oude weg door de kloof veel mooier en veiliger was, ook omdat ik de enige op die weg zou zijn. Hij heeft niet gelogen, ik heb niemand anders gezien en het was zeker een mooie weg van een paar kilometer. En ook nu stond ik ineens weer in open vlakte, waar het duidelijk zichtbaar om de paarden draait. Tientallen ranches die grote uithangborden hebben waarop de mogelijkheid wordt geboden om de mooiste tochten op een paard te maken. Dan fiets ik langs een groot rodeo-stadion, hét stadion van Wyoming als ik de borden moet geloven. En dan kom ik in Cody, vernoemd naar William Frederick Cody, beter bekend als Buffalo Bill. Slaapplek was snel gevonden, ijskoude cola naar gedronken, douchen en ..... insmeren met after-sun!!