Cody - Rawlins met de auto.
Van Cody naar Rawlins met de fiets achterin in de gehuurde bus. Ja, na de nodige overpeinzingen heb ik er voor gekozen om ook dit deel met de auto te doen, en zo weer op mijn route te komen. Ik vond deze alternatieve route toch te riskant met de weinige informatie over eventuele hoogteverschillen, of hoe druk het op deze weg is, of er ruimte is om te fietsen én dan ook nog een stuk van ruim150 kilometer zonder enige bewoning. Ik kan nu zeggen dat het een hele mooie route was, en ook dat ik voor mij de juiste keuze heb gemaakt. Ik heb cowboys te paard gezien die hun vee begeleidde, schitterende roodgekleurde bergen gezien, prachtige kloven gezien, eindeloze vlaktes gezien en over kilometers over lange rechte wegen gereden, naar hoogtes van boven de 2300 meter gereden en weer naar beneden. Wat ik ook heb gezien is dat er op veel plekken voor fietsers weinig extra ruimte was, behoorlijk wat hoogteverschillen met diverse steile beklimmingen waren, redelijk veel vrachtverkeer en maar twee plaatsen waar ik wat te eten en drinken kon kopen. In Thermopolis heb ik wat gegeten en in Riverton nog een broodje voor onderweg en wat extra drinken gekocht, want ook vandaag liepen de temperaturen op tot boven de 20°C. En van Riverton tot Rawlins is de ruim 150 kilometer waar niets meer te verkrijgen is. Helaas heeft deze alternatieve route niet de fietskilometers gebracht die ik gehoopt had, maar het is wat het is.

Rawlins - Grand Encampment 99,2 km (tot. 2472,0 km) en 569 hm (tot. 19320 hm)
Eindelijk weer op de fiets, begon het al te missen. De weersvoorspellingen voor einde van de middag waren niet goed, hevige windstoten en de nodige regen. Ik had daarom het idee om vroeg te starten, maar .... hevige regen. Dus toch maar even wachten en een zeer matig ontbijtje genomen, maar kon daarom nog wel een gezellig gesprek hebben. Daarna was het zo goed als droog en kon het weer beginnen. De eerste kilometers tot Sinclair, waar ik nog een aanvullend ontbijt heb genomen, gingen grotendeels langs een goederenspoorlijn. Op dat moment kwam er net een aantal wagons voorbij, er leek geen einde aan te komen. Toen kwam er een gedeelte van 20 kilometer waar ik het idee kreeg of ik op de vluchtstrook van een snelweg fietste. Ik moet wel zeggen dat, ondanks de brede vluchtstrook, de meeste auto's en vrachtwagens toch een baan opschoven toen ze mij passeerde. Bij Walcott aangekomen mocht ik rechtsaf, de enige keer vandaag dat ik rechtsaf hoefde ... en linksaf? ... geen enkele keer. Daar nog even een goede kop koffie gedronken bij een tankstation, om daarna te beginnen aan een 34 kilometer lange heuvelachtige rechte weg tot Saratoga. Het uitzicht op deze weg was niet bijzonder, maar toch ging het ook nu weer niet vervelen. Dat kwam waarschijnlijk ook omdat ik blij was dat ik weer op de fiets zat, maar ik vond het deze keer ook wel iets hebben om op een weg te rijden waarvan je weet dat er voorlopig nog geen eind aan komt. Ik kreeg ook wel een leuke afleiding aangeboden door een kudde Elken. Doordat zij niet over een hek konden, bleven er een aantal kilometers lang voor mij uit rennen, totdat ze het lef hadden om met een sprint mij te passeren en weer terug te rennen naar de rest van de kudde. In Saratoga was het lunchtijd, het was even na 12 uur en ik had al 65 kilometer gefietst, het ging weer lekker. Ik lag ruim voor op schema en heb er daarom maar rustig de tijd voor genomen. In de tussentijd brak de zon ook door, waardoor ik verder kon in korte broek en korte mouwen. Kuiten goed ingesmeerd, want die zijn aardig verbrand de vorige keer, en weer verder op de niet heel indrukwekkende weg. Maar de zon maakte dit deel weer goed. En in Grand Encampment een slaapplaats gevonden, ik moest nog wel eerst de eigenaar bellen, maar deze was er binnen enkele minuten. En toen moest hij nog wel even de kamer in orde brengen, maar toen was ik welkom. Ik had mijn tassen nog niet uitgepakt ... de lucht werd donker, het begon steeds harder te waaien en binnen enkele minuten brak de hemel open. Wat een timing ....